Het-zal-allemaal-wel
- Guido Rooks
- 1 aug 2023
- 2 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 8 aug 2023
Te veel te ziek, te moe, te zwaar, te dit te dat. Volgens mij zijn het allemaal symptomen van iets veel fundamenteler. Namelijk, een teveel aan comfort. Wat ten grondslag lijkt te liggen aan misschien wel de enige echte welvaartsziekte: onverschilligheid. Veel mensen lijden chronisch aan ‘het-zal-allemaal-wel.’ Voor de een heeft het vat op de gezondheid: ik prop alles in m’n mond. Voor een ander op werkgebied: als ik m’n geld maar krijg. Voor weer een ander de wereld: dat wil ik allemaal niet weten! En als je pech hebt, heb je de dodelijke combinatie.
Terwijl comfort om zich heen grijpt om alle obstakels in het leven met pluche te bekleden en van wifi te voorzien, is de onverschilligheid overduidelijk naar binnen geslagen als een soort infectieziekte. ‘Het leven is toch zinloos,’ ‘het maakt niet uit wat ik doe,’ ‘ik heb in ieder geval een baan.’ En dit schouderophalend door het leven sjokken is nog aanstekelijk ook. Dezelfde gevoelsarmoede (mooiste betekenis van onverschilligheid) zie je namelijk terug in hoe we met elkaar omgaan. Steeds voorzichtiger. Maar niet zeggen wat je echt vindt of voelt want straks duw je iemand nog tegen het eerdergenoemde pluche. En als iemand behandeld wil worden als wasbeer, nou, dan zal-het-allemaal-wel.
Liever overal omheen dansen en draaien om vervolgens weer lekker op de bank neer te ploffen. Je moet je vooral niet druk maken om iets. Rust, dat lijkt het hoogst haalbare. Het leven moet een zondagmiddag zijn. Bijna letterlijk, want de rest van de week zijn veel mensen het-zal-allemaal-wel werk aan het doen. Het-zal-allemaal-wel zo horen; het-zal-allemaal-wel kloppen; het-zal-allemaal-wel loslopen. Door al dat het-zal-allemaal-wel zak je steeds dieper weg. En zo is comfort als zo’n zitzak waar je amper nog uit kunt komen. Maar wees gerust, want gezelligheid kent misschien geen tijd, onverschilligheid wel.
Gelukkig staan onze wereldleiders klaar om ons een handje te helpen, stukje bij beetje breken ze onze welvaart af. Niet om zichzelf te verrijken natuurlijk, maar om ons een dienst te bewijzen. “Ieder nadeel heb z’n voordeel.” Hoog tijd om onverschilligheid te lijf te gaan. Comfort maakt ziek zwak en misselijk en crisis maakt sterk, veerkrachtig en weerbaar. Wat nou als je je comfortabel kunt voelen ín een crisis? Wow, eindbaas! Maar hoe dan?! Ik denk niet dat er een cursus bestaat. Dat zou ook wel lekker comfortabel zijn. Je zult zelf de leiding moeten gaan nemen. Onverschilligheid eindigt waar verantwoordelijkheid begint. Het antwoord zit vaak in de vraag, de oplossing in het probleem en het medicijn in jou.
Dan nog even voor alle complotdenkers (niet lezen als je de toeval-theorie aanhangt). Wanneer je het aftakel-spektakel van een afstandje bekijkt, zou je kunnen zien dat de verzorgingsstaat eigenlijk de perfecte opmaat is geweest naar een controlestaat. Mensen het zo comfortabel mogelijk maken, in slaap sussen en eenmaal in dromenland allemaal gekke dingen met ze doen. Ik beweer niet dat het zo is, maar het-zou-allemaal-wel kunnen.
Opmerkingen