Het lijkt er door de jaren heen te zijn ingeslopen: een subjectieve waarheid. Dit heeft het punt van absurditeit toch wel bereikt met het ontkennen van het meest vleselijke gegeven hier op aarde: het lichaam. Adam voelt zich meer Eva en andersom, en tegelijkertijd beweren beide dat geslacht een sociaal construct is (?!). Het gevoel is leidend geworden. Dusdanig dat waarheid een persoonlijke beleving is geworden. Een interpretatie. De waarheid is nu een mening. Met als gevolg: opgedrongen waarheden. De waarheid is relatief. Absoluut niet. De waarheid naar je handzetten = liegen. En een werkelijkheid zonder waarheid is werkelijk waar waardenloos.
De waarheid is niet onderhandelbaar. En naakt issie vaak nog lelijk ook. De waarheid is klip en klaar. Eenvoudig. Hoe ingewikkelder hoe minder waar. Een beetje zwart of een beetje wit, je kunt niet een beetje liegen. Het leugentje om bestwil, de ‘white lie’ weetjewel (vreselijk racistische uitdrukking als je het mij vraagt trouwens). Je vertelt een leugen óf de waarheid. De waarheid kan ook eigenlijk helemaal niet in het midden liggen. Want dan zou er sprake moeten zijn van twee partijen die beide water bij de wijn doen. Weg wijn; weg water; weg waarheid. Je kunt een web van leugens maken, maar een web van waarheid, voor zover ik weet niet. Want, de waarheid maakt vrij.
Wát is dan de waarheid is vaak de vervolgvraag. Tja, zoek en gij zult vinden. Lekker makkelijk? Niet echt, is best een gedoe, de weg ernaartoe. Maar zoals ik een wijs man onlangs hoorde zeggen: ‘most people are on an happiness-quest, not on a truth-quest.’ Op welke quest gaat gij?