Kamperen is een soort van compenseren

Een paar weken per jaar ontsnappen aan al het comfort. Hetzelfde comfort waar veel mensen het hele jaar hard voor werken. We hebben het dusdanig luxe dat we alle luxe gewoon een paar weken achter ons kunnen laten(!?). Want in de vakantie is het afzien op een grasveldje. Kamperen. Ik stond er ook, op dat grasveldje. Het tijdelijk ontspullen geeft mensen een gevoel van vrijheid vermoed ik. Dit back-to-basic lijkt een vorm van heimwee naar het simpele leven. Zorgen voor je natje en je droogje en een beetje nadenken over het leven. Meer niet. Vakantie, op deze manier, is eigenlijk een ode aan de eenvoud.

Diep vanbinnen zit nog altijd dat primitieve mens. En natuur zal altijd blijven winnen van cultuur. Tenminste, als we ons niet helemaal kapot laten transhumaniseren. Maar goed, misschien is het kamperen een soort compenseren voor het +/- 50 weken per jaar brave burger spelen. Ik ben me er terdege bewust van hoe burgerlijk het is hoor, op de camping staan. En sommigen hebben een mobiele versie van hun complete inboedel mee. Toch lijkt het overgrote deel oprecht te genieten van het hannesen met ritsen, plassen in een emmer en ouderwets afwassen.

En na de ontwenningsverschijnselen, die altijd de eerste paar dagen de kop op steken, is het eigenlijk goed toeven op dat grasveldje. Even geen zogenaamde dodelijke griepgolven, hier geen klimaatproblemen (in de stad ook niet hoor, maar de knop moet nog om bij veel mensen), geen gecreëerde inflatie, er bestaat geen ChatGPTent die de haringen er voor je in slaat. Gewoon even geen kunstmatigheid. Yahtzee onder een heldere sterrenhemel. De camping is een soort toevluchtsoord. Een omheind stukje vrijheid. Voeten in het gras, benen in de joggingbroek (daarom zijn de mijne zo wit, jemig). Het leven is even niets meer dan dat.

#camping #campinglife #kamperen #vakantie #simplelife #eenvoud #ontspullen #kunstmatigheid #leven #backtobasic #vrijheid #vakantie #minderautomatischmeerauthenticiteit