Eerlijkheid is het kortst

“Alles goed?!” “Ja!” “Hoe is het op de zaak?” “Druk!” “Met de kinderen?” “Kan niet beter!” De leugen regeert. Niet alleen op wereldniveau maar ook in ons eigen leventje. We zijn gewend geraakt aan liegen. Tenminste, ik kan me niet voorstellen dat álles goed gaat. Het leugentje om bestwil is uitgegroeid tot een soort re-lieg-ie. Ja en amen. Niet te eerlijk zijn want dat duurt mensen veel te lang. We zijn zo lekker druk de hele dag. Wie heeft er nou nog tijd voor de waarheid?

Ja-knikken, meepraten, het zijn uiteindelijk vormen van liegen. Je zegt niet wat je echt denkt of voelt dus ben je oneerlijk naar de meest belangrijke persoon: jezelf. Misschien om de goede vrede te willen bewaren of om ervan af te zijn. Maar wat betekent de goede vrede nou als je oorlogje aan het spelen bent vanbinnen. Het schieten in eigen voet is een pleister voor het bloeden... ingewikkeld! De trend van ik-kan-alleen-mezelf-zijn-als-de-ander-mij-die-ruimte-geeft gaat over je macht weggeven. Of de verantwoordelijkheid afschuiven. Eigenlijk ben je bang voor wat de ander van je vindt. Je bent jezelf of je bent het niet. De beslissingsbevoegdheid ligt altijd bij jou.

Mijn zachte aard wil gemakshalve ook nog wel ‘ns knikken en glimlachen. ‘Pick your battles’ he, zeggen de Engelsen. Het zijn natuurlijk ook sociale omgangsvormen, dat snap ik. Maar misschien is het een idee om de vormen aan te passen in plaats van dat wij ons aanpassen aan de vormen. Dan picken we het gewoon niet als iemand niet zichzelf is, hoeft er ook geen sprake te zijn van ‘battles’. Dan hoeft de kop er niet af bij mensen die hun nek uitsteken omdat ze het liegen zat zijn. Laten we de pleister er in een keer af trekken. Want het liegen kost veel energie, levert niks op en duurt al veel te lang. Eerlijkheid is het kortst.