Laat je niet normaal maken

“Doe ‘ns normaal!” Ik hoor het mezelf toch nog iets te vaak zeggen tegen m’n kinderen. Zo’n beetje het meest nikszeggende wat je kunt zeggen. Naast dat kinderen geen idee hebben wat het inhoudt doe ik dat zelf ook al een poosje niet meer. Tel daarbij op dat ik helemaal niet wil dat ze normaal doen, laat staan normaal zijn. Normaal was altijd al een rekbaar begrip, maar sinds dat ‘nieuwe normaal’ is het simpelweg betekenisloos geworden.

‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.’ ‘Wie als dubbeltje wordt geboren, wordt nooit een kwartje.’ De Nederlandse taal staat niet in het teken van lekker je eigen plan trekken. En alles wat je zegt ben je zelf, toch? Niet willen opvallen en aanpassen om erbij te horen, het lijkt diepgeworteld te zitten. Volgens mij is dit niet onze natuur, maar wordt het er van jongs af aan in geramd.

Normen en waarden zijn eigenlijk helemaal geen gemeengoed. Als mensen weten we heel goed hoe met elkaar om te gaan, dát zit er gewoon in (uitzonderingen bevestigen de regel). Maar al dat ‘normaliseren’ houdt ons alleen maar bij onszelf vandaan. Daarom vind ik het zo belangrijk om je kernwaarden te vinden, om te weten waar je voor staat. Dan val je nergens meer voor. Dan kun je jouw eigen normaal gaan vormgeven. Dan zie je vaak heel scherp hoe absurd je oude normaal was.

Mijn goedbedoelde advies (aan mezelf) vanaf nu is dan ook: laat je niet normaal maken (en zeg nooit meer ‘doe normaal’ tegen je kinderen).