Ontworteling

Graag mag ik persoonlijke inzichten aan wereldzaken knopen en andersom. Altijd opzoek naar de kern. Spelen met taal en een beetje grapjes maken. Maar de afgelopen dagen stond het huilen me nader dan het lachen. Want de ellende blijft zich maar opstapelen. Er wordt ons een oor aangenaaid en een poot uitgedraaid. We worden arm gemaakt en we staan erbij en kijken ernaar. Arm op zoveel manieren. Financieel, mentaal, fysiek, maar bovenal spiritueel. En dan heb ik het niet over de yogales die te duur wordt, maar ik heb het over onze geestdrift. Harten worden gebroken, gezinnen en ook onze spirit moet eraan geloven. De buitenwereld is ontmoedigend. Dusdanig dat het effect heeft op de binnenwereld, de mijne althans. Plezier maken lijkt zinloos, iets nieuws beginnen doelloos en de toekomst uitzichtloos. Gevaarlijk giftig, want geestelijke armoe is misschien wel het allerergst.

Naast de klopjacht op de boeren, de ontplofte gaspijp, de inflatie die door het dak gaat, het steeds luider wordende gender-gewauwel, was het ‘de week van de vaccinatieschade.’ Dé olifant in menig huiskamer. Goede (jonge) gezonde burgers die het volkomen-veilige-prikje tegen het volledig-verwaarloosbare-griepje hebben gehaald en er onherstelbaar letsel voor terug hebben gekregen. Mensen die vervolgens nergens verhaal kunnen halen of hun verhaal kunnen doen omdat het aangenaaide oor het niet wil horen. Letterlijk geen poot om op te staan. Berooft van hun gezondheid en misschien nog wel erger, berooft van hun vertrouwen. Wanneer er stelselmatig dingen zoals deze “fout” gaan dan wordt er een patroon zichtbaar. Waar een patroon is, is een strategie of mechaniek. Waar een strategie is, is een plan.

Alle ellende lijkt teruggebracht te kunnen worden tot één woord: ontworteling. Van mensen die zich nu dus een vreemdeling voelen in hun eigen lichaam tot de boeren die van hun land worden gejaagd. Van de jonge mensen zonder eigenwaarde die vatbaar zijn voor de woke-idiootologie tot de biologie-ontkennende jongens en meisjes die in een identiteitscrisis belanden. Van de mensen die alleen nog maar praten met een bot en shoppen met een knop tot de MKB’er die zich in alle bochten wringt om z’n levenswerk alsnog in rook op te zien gaan. Zelfs de Nederlandse overheid is er niet meer voor de Nederlander. Ze is een PR-bureau geworden op de payroll van het WEF. Het inmiddels beruchte internationale “praatclubje” van de lucky FEW. Alles moet op de schop en de schop moet dwars door al onze wortels.

Wat is nou een Nederlander? We zijn allang geen verenigd volk meer. Nationalisme lijkt een extreemrechtse, fascistische praktijk geworden. Het globalisme heeft er flink aan bij gedragen dat we geen wortel meer schieten. Ook ik ben opgegroeid met de wereld aan m’n voeten. Maar nu ik zie dat deze wereld is gebouwd op leugens, voel ik me aan de grond genageld. Dat grenzeloze begrenst mensen. Te veel keuze = stress. De goeie buur is verruild voor een verre vriend. Vroeger was niet alles beter, maar wel overzichtelijker. En overzicht = rust. Het gezin was de hoeksteen van de samenleving. Een gezin, daar studeer je niet voor, die koop of verzamel je niet. Een gezin dat sticht je. Met stichten leg je de grondslag. De grondslag voor je wortels. Voor mij was dit altijd ouderwets gezever. Wijsheid komt met de grijze haren en voor mij precies op tijd. Want ten tijde van alarmerende verarming kan ik altijd bouwen op -en met- mijn gezin.