Samen alleen

Er hangt al een tijdje iets in de lucht. Een sluierbewolking, grauw en (onder)drukkend. Een overtuiging; een doctrine; een religie gelijk. Eentje die steeds meer tere zieltjes wint. We moeten allemaal gelijk zijn, niet gelijkwaardig, nee, gelijk. Een sluimer-bevolking. De neuzen dezelfde kant op. In de pas lopen. Sámen de stad schoonhouden; sámen het klimaat redden; sámen alles onder controle houden. Het lukt alleen als we het sámen doen. Een afgedwongen samen. Een samen dat je het gevoel kan geven alleen op de wereld te zijn. Want wat betekent dat samen als er geen vragen gesteld mogen worden? Wat is dat samen, als het met één mond praat en weet ik veel hoeveel maten meet? Wat is dat samen als er zo hard gepleit moet worden voor inclusie? Zo’n soort samen is een gemanipuleerde eenheidsworst. Kleurloos, smakeloos, ruggengraatloos. En maar zwaaien met die regenboogvlag.

Wat was de puberteit vroeger simpel; je was een jongen of meisje, kreeg overal haar, pukkels en je werd af en toe uitgelachen. Dat eerste en laatste mag niet meer. Want dan zou er eventueel, wellicht, misschien iemand gekwetst kunnen worden. Ook toen had je de meelopers; een klein groepje met weinig eigen ideeën. Nu lijkt meelopen zo’n beetje het hoogst haalbare. Hét criterium om WOKE te zijn. Naast dat je Anti-Alles bent natuurlijk. Daar hoef je niet voor te studeren. En dat merk je. Waar we vroeger nog gezond verstand hadden maakt nu onlogica de dienst uit. ‘De ander moet zich aanpassen zodat ik mezelf kan zijn.’ ‘Vrijheid van meningsuiting geldt zolang je het met mij eens bent.’ ‘Het is discriminerend als ik niet met m’n rolstoel op de half-pipe kan.’ Alles in twijfel trekken, ik ben voor. Maar neem jezelf dan ook mee. De wereld is niets meer of minder dan jouw wereldbeeld. Jezelf uit de formule halen is niet alleen makkelijk maar ook doodzonde. Alle eigenheid gaat ermee verloren.

Het kuddegedrag zit volgens mij niet diepgeworteld, het wordt ons aangeleerd. Ga ‘ns na vanaf hoe jong we al in een groep worden gegooid. Sommigen al vanaf 3 maanden!! Socialiseren kun je niet vroeg genoeg mee beginnen. Alleen kan een kind dat nog niet tot een jaar of twee, sla de opvoedkunde er maar op na. In een groep moet je meedoen met de groep, anders lig je uit de groep en zal er alles aan gedaan worden om je weer lekker in de groep te laten liggen. Ik heb nooit les gehad in lekker mezelf zijn. Als jong mens heb je houvast nodig. Vind je dat niet in jezelf dan is er gelukkig een alternatief: ideologie. Een gedachtegoed waar je jezelf aan vast kunt plakken. Je hoeft niks te bedenken en eigenwaarde is niet van belang. Het lijkt op het eerste oog verbindend te werken. Je staat toch samen te schreeuwen voor hetzelfde. Maar door dat harde schreeuwen hoor je niet meer wát je staat te schreeuwen. Je gaat op in de groep. Wie ben je dan als de groep uit elkaar valt?

‘Ikke ikke en de rest kan stikken’ is iets heel anders dan individualisme. In jouw leven ben jij de allerbelangrijkste persoon. ‘Een betere wereld begint bij jezelf ‘of ‘de maatschappij dat ben jij’, dat waren nog ‘ns stevige slogans. Het is vervelend om te horen dat jijzelf verantwoordelijk bent voor jouw leven. Wie leert je dat nou?! Jongeren wordt verteld dat ze overal de schuldigen van zijn, dat wel: klimaatverandering, corona en zo vast nog een aantal onzichtbare zaken. Vingertje wijzen is het enige wat ze zien dus dat is precies wat ze doen. Maar er wijzen nog altijd meer vingers naar jezelf, suf maar waar. Mij lijkt het zinvoller om het individu voorop te stellen. Want krachtige individuen die met elkaar verbinden is veel sterker dan een gehypnotiseerde massa. Waarom? Omdat ze datgene waar ze tegen zijn weten te transformeren met datgene waar ze vóór zijn. Zonder anderen de les te hoeven lezen. Dan kun je spreken van een echt samen. Nu zie ik lege blikken, holle ogen. Reddeloos, radeloos, machteloos. Ze staan daar, samen alleen te zijn.